Snorro is één groot feest. In 2010 was ik in m’n eentje naar Snorro, een familievoorstelling voor publiek vanaf acht jaar. Zeven jaar later ging ik weer alleen naar de remake van Snorro. Nou ja, ‘alleen’ klopt niet helemaal. Ik zat weer in een bomvolle Stadsschouwburg, die zo ongeveer uit elkaar spatte van enthousiasme. Zeven jaar geleden was Snorro een van de grappigste, knapste, opwekkendste voorstelling die ik in lange tijd had gezien. Ik kocht de cd en daar ben ik nog altijd blij mee. Nu is Snorro opnieuw een feest. Een voorstelling, waar iedereen – jong én ouder – blij van wordt. Of je moet wel zo’n chagrijn zijn die zich niet meer openstelt voor kwalitatief hoogstaand vermaak.

Eigenlijk is de voorstelling één grote poppenkast, maar dan met echte acteurs. Net als eerdere familievoorstellingen van het Ro Theater, ook gemaakt door Don Duyns en Pieter Kramer, met teksten van onder anderen Alex Klaasen die deze keer helaas niet zelf meespeelt. Zoals De gelaarsde poes, De zere neus van Bergerac en Woef side story. Ik noem het poppenkast, omdat de acteurs zich vaak rechtstreeks tot het publiek richten. Bijvoorbeeld wanneer Snorro de kinderen in de zaal vraagt om heel hard ‘olé’ te roepen, als hij aan z’n ene oorlel trekt. En ‘boe’, als hij aan de andere oorlel trekt. Er klinkt op commando telkens een oorverdovend ‘olé’- en ‘boe’-geroep van jewelste. Niet uit de kelen van louter kinderen.

Veel in de nieuwe Snorro is anders dan zeven jaar geleden, zoals ander liedjes en andere acteurs. Gelukkig is Dick van den Toorn weer ontwapenend vermakelijk als de gemaskerde held. Hij speelt het sullige watje Don José, die in ‘el grotto’ verandert in de gemaskerde held Snorro. Met masker, aanplaksnor, zwarte hoed, cape, rapier en een glimmend zwart overhemd dat lekker strak om zijn flinke buik gespannen zit. Heerlijk! Ook Meral Polat is, net als zeven jaar geleden, de verleidelijke barvrouw Conchita, die vol overgave het liedje Viezerd zingt – een bewerking van Fever, de evergreen van Peggy Lee. Andere hertaalde liedjes, die zeven jaar geleden ook werden gezongen, worden nu gezongen door onder anderen Bas Hoeflaak en Sylvia Poorta. Zoals het lied Slecht: Bad van Michael Jackson, inclusief alle bekende bewegingen uit de clip. Bij die song dacht ik er wel weemoedig aan hoe onnavolgbaar Gijs Naber hier zeven jaar geleden een echte showstopper van maakte, maar Bas Hoeflaak doet het ook goed.

Er zijn voor volwassenen leuke grapjes. Wanneer de personages in de trein de grens met Mexico naderen, wordt aangekondigd dat “we nu de muur naderen. Het cement is nog nat”. En als de personal trainer van Don José arriveert, roept acteur Erwin Dörr ‘Sorry guys, I’m late‘. Daarna klinken de eerste tonen van I’m sexy and I know it. Inderdaad uit de Specsaver-reclame. Oké, je zou kunnen zeggen dat dit te flauw voor woorden is, maar ik moet er om lachen. Een extra vermelding verdienen de vijf muzikanten van het ensemble Mariachi Terra Caliente die van de voorstelling, net als zeven jaar geleden, één grande fiesta maken. Donderdag in de Stadsschouwburg gaven zij na afloop in de Rotonde nog een toegift. Fijn! Hoewel de voorstelling maar liefst drie uur duurt, wil je na Snorro niet naar huis. Nog lang niet, nog lang niet.

Snorro – de gemaskerde held, gezien 23-2-2017 in de Stadsschouwburg Amsterdam, tournee t/m 9 april. Tekst Don Duyns, liedteksten Alex Klaasen en Loes Luca, spel Dick van den Toorn, Meral Polat, Tibor Lukács, Sylvia Poorta, Bas Hoeflaak, Han Oldigs en Erwin Dörr, muziek en muzikanten Mariachi Terra Caliente, regie Pieter Kramer, muzikale leiding Boudewijn Ruigrok, decor Sjoerd Kortekaas, kostuums, Sabine Snijders, foto Cleo van Velzen. Dit is een familievoorstelling (vanaf 8 jaar) van het Ro Theater. Zie: www.rotheater.nl