Liesbeth List in Carré; zelden heb ik zo’n bizarre avond in het theater meegemaakt. Bizar, omdat het spektakel begon, voordat de voorstelling Liesbeth – heb het leven lief was begonnen. Vóór aanvang betrad Liesbeth List de koninklijke loge, geflankeerd door haar dochter Elisah en producent Hans Cornelissen. Een staande ovatie viel La List ten deel. Deze avond gold immers als haar afscheid. Eerder dit jaar liet de 75-jarige grande dame in haar laatste interview weten dat ze na deze première uit de openbaarheid treedt. Het was zelfs onzeker of ze de première zou bijwonen. De avond was ook bizar, omdat Renée van Wegberg zich op het toneel aan het begin van de voorstelling verkleedt als Liesbeth List (inclusief pruik), terwijl in de koninklijke loge Elly Driessen zat die zich ook had verkleed als Liesbeth List.

De koninklijke entrée van La List was het eerste hoogtepunt van een gedenkwaardige avond. Een ander hoogtepunt was het moment dat ze ruim tweeënhalf uur later na het slotapplaus op het toneel verscheen. Het andere lichtpunt aan deze productie is zonder enige twijfel Renée van Wegberg, die Liesbeth List briljant gestalte geeft. De briljante Renée van Wegberg zingt als Liesbeth, praat als Liesbeth, houdt haar hoofd een tikkeltje schuin net als Liesbeth, beweegt als Liesbeth. Pas toen de echte Liesbeth naast haar op het toneel stond, viel op dat Renée een halve kop groter is. Maar wat gaf dat? Wat wel geeft, is dat het eerste grote musicalscript van Louis van Beek een chronologische opsomming is van het leven van Liesbeth List. Niet opwindend, niet verrassend. Eigenlijk een aaneenschakeling van feiten, waarbij twee zinnen telkens terugkomen: “de dood is zó overschat” en “iemand nog wat drinken?”

De voorstelling vindt plaats op de avond na de dood van Liesbeths echtgenoot Robert Braaksma, die zich aan haar openbaart en een diner geeft voor mensen uit haar leven. Zoals de couturier Frank Govers, haar echte ouders en moeder List uit Vlieland, Ramses Shaffy, haar ex Cees Nooteboom, Jacques Brel en dochter Elisah. Als haar dochter het toneel betreedt, zegt Liesbeth: “Wat fijn dat je er bent. Jij lééft tenminste nog!” De gasten blijven de hele avond op het toneel, terwijl hoogte- en dieptepunten uit het leven van Liesbeth List worden opgesomd. Toepasselijke liedjes worden gezongen en die halen flink de vaart uit de voorstelling. Michael Konings, die eerder voornamelijk als danser optrad, is pijnlijk ongeloofwaardig als Ramses Shaffy. Hij praat weliswaar met een brauwende Shaffy-R, strijkt woest door zijn haar, doet wild en ruig, staat met zijn benen wijd, zwaait met zijn armen, maar zijn zangstem benadert de stem van Shaffy niet. Wat waren William Spaaij in de musical Ramses en Maarten Heijmans in de tv-serie Ramses oneindig veel beter.

Rolf Koster zet in een leren broek en met grote rinkelarmbanden een acceptabel karikaturale Frank Govers neer, Johnny Barendsen lijkt totaal niet op Cees Nooteboom en Jonathan Demoor heeft als Robert Braaksma meer weg van Michael Caine. En wat is alles voorspelbaar: de dronkenschap van Ramses, de valse ijdeltuiterij van Govers, de onzekerheid van Liesbeth. Confronterend is de drankzucht van echtgenoot Robert. En ook dat dochter Elisah zegt: “Ik wou dat ik een normale moeder had. Niet iemand die zich telkens laat interviewen. Over niks!” Als Liesbeth eist dat haar man stopt met drinken (“De alcohol of mij!”), zingt hij Laat me. Als ze haar comeback maakt met De verzoening van Frank Boeijen, wordt ze door het publiek zo enthousiast onthaald op een langdurig applaus dat het lijkt of de zaal deel uitmaakt van de voorstelling. Liesbeth: “Eindelijk weer succes!”

Natuurlijk komt haar succes als Edith Piaf voorbij, waarbij Renée van Wegberg als Piaf Non, je ne regrette rien zingt. Govers: “Dat zwarte jurkje!” Het is storend dat alles wordt uitgelegd. Ramses: “Hoe ben ik eigenlijk doodgegaan?” Antwoord: “In het Sarphatihuis.” Ramses: “Ik kan me er niks van herinneren. De dood is zó overschat!” Elisah zegt tegen haar moeder dat het leven haar in verwondering is overkomen. Dat klopt, het is Liesbeth List allemaal overkomen: Ramses Shaffy, Jacques Brel, Mikis Theodorakis, Charles Aznavour (over wie alleen wordt gezegd: “Aznavour was zo’n vervelende man”). Waar Was getekend Annie M.G. Schmidt van begin tot eind verrast, is Liesbeth helaas vooral saai en voorspelbaar. Daar kan geen topprestatie van Renée van Wegberg tegenop. Wat is dit jammer, Liesbeth List had een betere voorstelling verdiend.

Liesbeth – heb het leven lief, een productie van DommelGraaf & Cornelissen Entertainment. Gezien: première 2/10 in Carré, tournee t/m 7/01/2018 (laatste vier voorstelling in het DeLaMar). Script Louis van Beek naar een idee van Hans Cornelissen (ook artistieke leiding), regie Paul van Ewijk, decor muzikale leiding Alberto Klein, decor Joris van Veldhoven, kostuums Arno Bremers, met o.a. Renée van Wegberg, Jonathan Demoor, Michael Konings, Rolf Koster, Johnny Barendsen en Julia Berendse. Scènefoto’s Roy Beusker, foto van Liesbeth List op het toneel ANP, foto van de de koninklijke loge A-R M-B. Zie: www.degraafcornelissen.nl