Alex Klaasen is briljant in een éénmansrevue

Alex Klaasen als balletdanser (foto Mark Engelen)

No Ponies, zo heet de nieuwe voorstelling van Alex Klaasen die 8 oktober 2023 in het DeLaMar Theater in première ging en die in elk geval tot 7 januari 2024 op tournee is. Een buitengewoon geslaagde solso na zijn drie eerdere Showponies-voorstellingen: Showponies in het seizoen 2017/2018, Showponies 2 in 2019/2020 en de kerstvariant Snowponies, een Merrie Christmas van 2021 tot 2023.

Voor No Ponies geldt slechts één woord: BRAVOOOOO! En dat luid en jubelend uitgeroepen. Na de met sterren overladen andere Showponies-voorstellingen speelt Klaasen nu een solo, zonder dat hij wordt geflankeerd door mensen als Freek Bartels, Daniël Cornelissen en Jip Smit.

Toon Hermans, Wim Sonneveld, André van Duin

No Ponies is op alle fronten een genot om mee te maken: Alex Klaasen weet te ontroeren, hij excelleert in gortdroge humor en knotsgekke (verkleed)acts, hij zingt weergaloos en tot slot verrast hij zijn publiek op een manier die ik niet zal verklappen. Multitalent Alex Klaasen verenigt in één persoon Toon Hermans (verstilde gekkigheid), Wim Sonneveld (kolder en mooie liedjes) en André van Duin (malle types, ongeneerd komisch talent).

Sinds zijn solo Eindelijk alleen in 2009 stond hij niet meer alleen op het toneel. Hij wordt wel omringd door de creatieve team dat ook verantwoordelijk was voor de andere succesvolle Showponies-voorstellingen, zoals tekstschrijvers en bedenkers Niek Barendsen en Jurrian van Dongen, de componisten Rutger de Bekker, Jan en Keez Groenteman, regisseur Peter de Witte en kostuumontwerper Arno Bremers.

Een angstrevue

Alex Klaasen als ‘ugly duckling (foto Bram Willems)

No ponies is ‘een éénmansrevue’, maar zelf noemt Alex Klaasen het ‘een angstrevue’. De rode draad is dat hij bang is. Bang voor alles, zegt hij op het toneel: “Ik ben bang, maar ik bang om dat te zeggen. Ik mag niet bang zijn van mezelf. Ik ben bang voor alles, ik ben ook bang voor jullie… geweest”. Voor het publiek dus. Hij illustreert met rood licht, dat snel aan- en uit flitst, wat hij voelt wanneer hij zijn toeschouwers schijnbaar ontspannen toespreekt.

Hij vertelt en zingt over zijn verblijf in New York in een riant appartement op 152 West 69th Street. Het was de bedoeling dat hij daar twee maanden zou blijven om een musical te schrijven, maar hij ging al na tien dagen terug naar Amsterdam. Overvallen door paniekaanvallen, slapeloosheid (“in the city that never sleeps… en ik ook niet”): “En nu zit ik dus in therapie, daar zit ik mijn jongere ik te troosten”. En vice versa.

Van oermelig tot ontroerend

Alex Klaasen bewijst zichzelf als meester van het hele spectrum: van oermelig tot ontroerend. Oermelig is een gekke scène waarin hij een lelijk eendje speelt: “I’m proud to be an ugly duckling”. Zowel melig als ontroerend is een eenvoudige, door Niek Barendsen geschreven scène met Klaasen als treinomroeper die in diverse talen zijn hart lucht. Hij geeft eerst feitelijke informatie over de volgende halte: Apeldoorn, Appledorn, Apfeldorn.

Zijn tekst ontaardt in een onverbloemde contactadvertentie: “U kunt me vinden vlakbij de toiletten. Dat is handig als er een klik is”. In het Nederlands en het Engels zegt hij precies hetzelfde, maar in het Duits wordt hij overmand door emoties en dan begint hij wanhopig te huilen. Grappig en razend knap gedaan.

Alex Klaasen als de voorzitter van de Vereniging Spoken Word (foto Bram Willems)

Alex Klaasen als verzamelaar van dick pics (foto Bram Willems)

Hij weet grandioos te ontroeren in breekbare liedjes, met mooie titels als Soms val ik uit elkaar (tekst Kim van Kooten) en Had gekund (tekst Jurrian van Dongen). En er zijn knotsgekke liedjes, bijvoorbeeld over een jongen die dickpics van zijn docenten spaart – “Ik heb een dickpic van Meester Jan. Elke dick heeft z’n eigen karakter” – en hij zingt vals en schor een schlager over zichzelf als onverbeterlijke alcoholist en feestvarken, getiteld Met mij kon je lachen.

Hij steekt de draak met spoken word, wanneer hij – gehuld in een spokenlaken – als voorzitter van de Vereniging Spoken Word een gedicht voordraagt: “Dit gedicht gaat over angst: boeoeoeoe…. Boe? Hoezo boe? Who are you?”

Homoseksuele herintredende ‘show-unicorn’

Verrassend is een act, waarin hij zich heeft verkleed als eenhoorn. Goed gedaan door kostuumontwerpers Arno Bremers en Regina Rorije. Klaasen gedraagt zich helemaal als paard, inclusief het briesen. Hij is uit de kast gekomen als “homofiele unicorn-herintreder”: “Ik heb een nieuwe vriend, zo’n lekkere sletlandpony”.

Deze act – een fragment is te zien in de link met de trailer onderaan dit stuk – doet sterk denken aan de leukste scènes uit de jeugdmusicals van Pieter Kramer en Don Duyns, waarin Alex Klaasen vaak aan meedeed. Ik denk vooral aan de memorabele scène met Klaasen als de nachtclubdanser/sexpoes Mi Tong in De Gelaarsde Poes (zie: https://www.youtube.com/watch?v=b7opifR2SGw ).

Erg grappig is het lied Juist nu, dat Klaasen aankondigt als ‘een heel belangrijk lied’. Het wordt een meezinger, waarbij hij als volwaardige volkszanger speelt met de microfoonstandaard: “Juist nu, een stukje publieksparticipatie”. Dan verschijnt hij onverwachts als pierrot met een zwarte traan op één wang. Hij vertelt in plat Amsterdams over hoe hij opgroeide in een ‘pierrot-familie’. In een kliniek in het buitenland werd hij gehulpen, daar bleek dat hij ‘manisch positief’ was: “Ik ben een pierrot en als je dat niet accepteert, dan flikker je maar op”. Hij zingt een opnieuw zowel grappig als ontroerend lied in zijn pierrot-hoedanigheid, met een halve maan op de achtergrond: “Laat je tranen maar lopen, pierrot. Huilen doet geen pijn, een jankbui lucht op so wie so.”

Alex Klaasen als balletdanser (foto Bram Willems)

Alex Klaasen als balletdanser aan de barre (foto Bram Willems)

Alex Klaasen als balletdanser (foto Bram Willems)

“In de kern ben ik een danser”

Een belangrijke rode draad in de voorstelling is het feit dat hij vroeger balletdanser wilde worden. Hij bekent: “Ik ben in de kern een danser”. Hij heeft een prachtige act, waarbij hij achterop het toneel aan een balletbarre oefeningen doet. Eerst zie je hem van achteren, daarna van voeren. Echt ontroerend.

Alex Klaasen als jonge danser (uit het programmaboek)

Aan het einde van de voorstelling betreedt Klaasen het toneel in een klassiek prinsenkostuum uit het klassiek ballet. Hij trad eerder dit jaar als gast al in dit pak op in het gala van balletdanseres Igone de Jongh, met wie hij een pas-de-deux ten beste gaf. Het was bijzonder dat de oud-balletdansers (en echtpaar) Alexandra Radius en Han Ebbelaar bij de première aanwezig waren. Die twee waren vroeger ongetwijfeld idolen voor Alex Klaasen.

Nossun Dorma uit de opera Turandot

In No Ponies danst hij uiteindelijk (nog) niet, maar hij zingt in de balletscène aan het einde van de voorstelling glaszuiver de aria Nessun Dorma uit Puccini’s opera Turandot. Want zingen, dat kan Alex Klaasen als de beste. Ik verklap het einde van de voorstelling niet; die is te mooi en te verrassend. Het slot moet je onvoorbereid meemaken. Alex Klaasen scoorde mooie recensies, zoals vier sterren van Hein Janssen in de Volkskrant. Volstrekt verdiend, want hij heeft de revue nieuw leven ingeblazen en bewijst dat hij ook zonder andere ‘showponies’ het toneel volledig beheerst. Met of zonder angstgevoelens.

Kortom: gaat dat zien, de show is nog tot 7 januari 2024 op tournee en staat nog 22 oktober (behalve maandag en dinsdag) in het DeLaMar Theater. Nogmaals: BRAVOOOOOOO! Hierbij de trailer van de voorstelling: https://www.youtube.com/watch?v=H5qzUJHMGqQ

A-R in feestelijk grijs op de rode loper (foto Anneke Janssen)

Alex Klaasen: No Ponies, gezien 8 oktober in het DeLaMar in Amsterdam. Een solo van Alex Klaasen, met teksten van hemzelf, Niek Barendsen, Peter van de Witte (ook regisseur), Jurrian van Dongen en Kim van Kooten, choreografie en staging Daan Wijnands, choreografie klassiek ballet Marijn Rademaker composities en arrangementen Jan en Keez Groenteman en Rutger de Bekker, decor Thomas Rupert en Roos Veenkamp, licht Marc Heinz en Jasper Nijholt, kostuums Arno Bremers en Regina Rorije, pruiken Leendert van Nimwegen, scènefoto’s Bram Willems, publiciteitsfoto (Alex Klaasen als balletdanser) Mark Engelen, rodeloperfoto van A-R Anneke Janssen, producent More Theater, tournee tot en met 7 januari, zie voor meer informatie en de volledige speellijst: www.alexklaasen.nl of www.moretheater.nl